Bo na co dzień żyjemy często, jakbyśmy żyć mieli wiecznie - w pogoni za bytem, w pędzie za rzeczami, którymi otaczać się lubimy. Moszcząc własne gniazda, które przecież kiedyś przyjedzie nam  porzucić...

A przecież śmierć jest nam pisana. Choćbyśmy najmocniej trzymali się życia i w jego stronę tylko patrzyli, z chwilą gdy bierzemy pierwszy oddech już wiadomo, że prędzej czy później, zaczerpniemy powietrza po raz ostatni.

Który lęk jest w nas większy - ten przed końcem własnego istnienia, czy obawa przed stratą najbliższych tego rozsądzić nie sposób, lecz kto stracił ukochaną osobę - dziecko, żonę, męża, kochankę, przyjaciela, ten mówi - w tej chwili, gdy ich zabrakło, wolałbym razem z nimi nieistnieć tu i teraz...

Ale czas, choćby i wbrew nas samym, zabliźnia rany, nawet te najgłębsze i najbardziej bolące - bez tego jakże by dalej nam przyszło oddychać? I choć cierpimy, prowadzeni za rękę - jak dzieci - bywamy zaskakiwani pięknem życia.

Więc żyjmy - pamiętając, jak kruche potrafi być każde istnienie i jak ograniczony nasz czas - oddychajmy głęboko, zakochujmy, troszczmy o siebie nawzajem, bądźmy wyrozumiali dla naszych i cudzych błędów.

Róbmy to wszystko w nadziei, iż śmierć - jak i życie - ma głęboki sens, a my zostawiamy po sobie niezatarty ślad i nie wszystko z nas znika, a chociażby i znikło, że znajdzie się ktoś, kto i za nas kiedyś światło świecy zapali.