Szukamy zatem wsparcia w swoich lękach. Uczymy pogodzenia z tym, co nieuchronne i ze wszystkich sił staramy zachować w pamięci tych, których strata szczególnie jest dla nas bolesna.
I jeśli trzeba by nam było wymienić choć jedną rzecz, która umieranie czyni znośniejszym do pojęcia, to jest to bez wątpienia, głębokie odczucie znaczenia życia, jego istotności i niepowtarzalności.
Jak poradzić sobie z utratą bliskiej osoby, tego nikt nas nie nauczy, choć rad jest miliony. Wielkie religie, idee czy naukowe tezy milkną w obliczu śmierci i cierpienia, jakie towarzyszy tym, którzy odchodzą i tym, co pozostają.
Zamiast więc potoku słów i teorii, niech zabrzmią słowa dwóch kobiet, których już wśrod nas nie ma - tak różnych i tak podobnych sobie.
Zanim zapłoną świece...

Nic dwa razy

Wisława Szymborska

Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.

Choćbyśmy uczniami byli
najtępszymi w szkole świata,
nie będziemy repetować
żadnej zimy ani lata.

Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

Wczoraj, kiedy twoje imię
ktoś wymówił przy mnie głośno,
tak mi było jakby róża
przez otwarte wpadła okno.

Dziś, kiedy jesteśmy razem,
odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?

Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć.
Miniesz - a więc to jest piękne.

Uśmiechnięci, współobjęci
spróbujemy szukać zgody,
choć różnimy się od siebie
jak dwie krople czystej wody.