Ta nowelizacja, nad którą posłowie mozolili się aż od 2013 r. (!) ma wreszcie ukrócić nagminne chowanie się za immunitetem przez wszystkie wymienione powyżej osoby. Czyli, teoretycznie - poseł, czy senator złapany przez patrol drogówki na np. zbyt szybkiej jeździe ma podlegać  wynikającej z kodeksu drogowego karze.

I niby tylko przyklasnąć tej zmianie i cieszyć się, że ten denerwujący przywilej zniknie, bo czynił z naszych parlamentarzystów drogowe "święte krowy". Wszyscy chyba pamiętają wyścigowe rajdy niektórych posłów - i ich idiotyczne tłumaczenia takiego zachowania oraz pełne poczucie bezkarności.

No to od dziś miało być po "nowemu". Miało..., ale raczej nie będzie. Już wypowiedź premier Kopacz, komentującej zmiany w prawie zagotowała wielu internautów, bo słowa: "Poseł ma prawo mieć czasem na drodze cięższą nogę, ale musi za to zapłacić", to jakby ciąg dalszy maniery polskich "jaśnie nam panujących", przekonanych o swym namaszczeniu i wyjątkowości.

Bo co to znaczy, że poseł ma prawo pędzić ile fabryka dała, tylko musi wyskoczyć z kasy, a tzw. statystyczny Kowalski nie ma prawa? Takie słowa w ustach szefa rządu świadczą albo o bardzo nieprzemyślanej wypowiedzi albo o kompletnym niezrozumieniu służebności bycia posłem/senatorem wobec obywateli naszego kraju.

Ale prawdziwy "diabeł" tkwi w szczegółach tej wymęczonej nowelizacji. I tu czuję "rękę" naszych parlamentarzystów, którzy zadbali, by nowe prawo zbytnio im w ich wyjątkowości nie zaszkodziło.

Wchodząca w życie zmiana oznacza, bowiem, że wymienione w niej osoby MOGĄ zapłacić mandat drogowy w momencie zatrzymania przez służby drogowe, godząc się na odpowiedzialność za złamanie prawa, ale NIE MUSZĄ (!!!).

Czyli - znając rozmiłowanie polskich parlamentarzystów w różnego rodzaju przywilejach - najpewniej wszystko pozostanie po staremu, a największym, znienawidzonym przez nich "sędzią" pozostaną media i ich informatorzy, którzy wyciągają na światło dzienne różnorodne "grzeszki" naszych miłościwe nam panujących.

Dziękujmy więc co rano za może i koślawą, ale jednak -  wolność naszych mediów. Bo - jak na razie - nie poczucie obowiązku, kultura osobista i uczciwość parlamentarzystów, a strach przed nagłośnieniem sprawy w mediach okazuje się najskuteczniejszym "nauczycielem przyzwoitości".  

(md)